راست گفتی سهراب.

وجود آدمها برای هم چه مفهومی دارد ؟؟. آدمها چه زمانی برای هم آدمند؟؟ کجا میتوان وجود و حضور آدمها را معنی کرد ؟؟ روزگار عجیبیست . جمعیت آدمی کنار هم وول میخورند و چشم در چشم . کلام در کلام . فضای هم را پر کرده اند بدون کمترین حضوری . آدم این روزهای جامعه بشری در فوجی از هیاهوی کلام و نگاه و صدا تنهاست در تونلی از سکوت و حرفهای نگفته روان است . با فریادی از درون که به هیچ گوشی شنیده نمیشود . این حجم از تنهایی و سکوت در عمق هیاهوی کرکننده دنیایمان را پر کرده و ما روزگارمان را مثلا زندگی میکنیم بدون هیچ فهمی از دیگری . همچون ماشینی از پیش تعریف شده حرفهای قشنگ بی محتوا میزنیم . بدون درکی از احساسات و آلام دیگران بیتفاوت از کنارشان میگذریم و هر روز نفس زندگی را به تکرار هدر میدهیم . به هیچ. چقدر بدون خودبینی و خودخواهی آدمهای اطرافمان را دیده ایم و فهمیده ایم. چقدر دیگران را به خاطرخودشان خواسته ایم . چقدر از حال و هوایشان خبر داریم بی چشمداشت . راستی تعریف من آدم در ارتباط با دیگری چیست؟؟؟

من به آمار زمین مشکوکم
اگر این سطح پر ازآدمهاست
پس چرا این همه دلهاتنهاست ؟

بیخودی می گویند هیچ کس تنهانیست

چه کسی تنهانیست ؟ همه از هم دورند

همه در جمع ولی تنهاینــد

راست گفتی سهراب:

تو به آمار زمین مشکوکی

من به دلهای زمین مشکوکم.

دارم هی صبوری میکنم ....

تکه هایی از یک کل منسجم

"یاد" نادر ابراهیمی

هم ,زمین ,ایم ,چقدر ,کلام ,آدمها ,آمار زمین ,به آمار ,پر کرده ,را پر ,را به